april is tot nu toe meer een gewone maand. Alhoewel dat dat dan weer niet echt waar is. Er is toch veel meer gebeurd als ik zo op het eerste gedacht bekijk.
We hebben goed gewerkt in Talje. de laatste weken want na de paasvakantie zouden we ook andere stageplaatsen krijgen. Dus de paasvakantie hard gewerkt aan de therapy room, aan ons programma, aan ons files (moeten ze alleen nog vertalen.) en ook aan het verjaardagsfeestje van sonja.
Na de paasvakantie ( die hier een week langer duurde als thuis) was Sonja dan terug op maandag en was haar verrassingsfeestje. Ze heeft er van genoten en het cadeau van haar moeder te laten overvliegen viel duidelijk in de smaak.
Op dinsdag was het dan zo ver ( Ann Cox let nu goed op). Steffie en ik gingen die dag niet naar Talje maar onze eerste dag in Bela Bela Pre-Primary. Het kleuterschooltje in de location. Mega schattige kindjes. Maar het noodlot sloeg al snel toe. Woensdag moesten we voor Joan fotos gaan maken op de Primary school in Spa Park ( Mr. Adams school). Hij stelde voor dat als we ooit tijd hadden dat we altijd wel eens een paar uurtjes mochten komen proiberen om remedieringslessen te geven. Ok onze opleiding houdt dat nu nie bepaald in maar we hebben toch enige notie hiervan. Zo komt het dus dat we maar een weekje ( eigenlijk maar 3 voormiddagen) in de pri-primary hebben gestaan en nu in de lagere school remedieringsklasjes hebben.
De voormiddagen vliegen wel voorbij daar dus toch een teken dat we het graag doen, enige nadeel: in pre-primary moesten we pas om 9 uur daar zijn, in primary al om 7u30 dus des avonds zijn we wel moe. Ma ja nog maar twee nachtjes slapen en 'the boys' are here dus dan gaan we een goede tijd hebben en ook wat vakantie en hopelijk wat uitrusten.
Zal jullie na onze rondreis/bezoek van de jongens nog wel laten weten hoe het allemaal zit en zo blabla.
Feel free to let me know what is going on in ons apenlandje
baie groet en soene
Joris
donderdag 24 april 2008
vrijdag 4 april 2008
FOTOOTJESSSSSSSSS
dames en heren,
ik ben zeer verheugd om u het blijde nieuws te melden dat we eindelijk foto's op het net hebben kunnen zetten
ga naar: http://cid-af090e0a9ebac287.spaces.live.com/
en daart zullen jullie al een deel van e fotos kunnen bekijken
moe nie worrie nie er komen er nog meer
Oom Joris ( en tannie titi)
ik ben zeer verheugd om u het blijde nieuws te melden dat we eindelijk foto's op het net hebben kunnen zetten
ga naar: http://cid-af090e0a9ebac287.spaces.live.com/
en daart zullen jullie al een deel van e fotos kunnen bekijken
moe nie worrie nie er komen er nog meer
Oom Joris ( en tannie titi)
donderdag 3 april 2008
BENEFIET BENEFIET BENEFIET
Voor de mensen die de mail niet hebben gehad:
Nu vrijdag 4 april is er een benefiet ten voordele van een kleuterschooltje dat dringend nood heeft aan geld om de waterrekening te kunnen betalen. Binnen twee weken gaan we ook onze stage daar doen en we willen hen graag ook op deze manier ondersteunen. Dusa als je kan GAAN MET DIE BANAAN en kijkt op gene euro :p
Nu vrijdag 4 april in cafe den hemel in scherpenheuvel - zichem ergens
BE THERE
Nu vrijdag 4 april is er een benefiet ten voordele van een kleuterschooltje dat dringend nood heeft aan geld om de waterrekening te kunnen betalen. Binnen twee weken gaan we ook onze stage daar doen en we willen hen graag ook op deze manier ondersteunen. Dusa als je kan GAAN MET DIE BANAAN en kijkt op gene euro :p
Nu vrijdag 4 april in cafe den hemel in scherpenheuvel - zichem ergens
BE THERE
Weekend Pretoria – Parys
Na een weekje onder ons twee, waarin we maandag een etentje met joan hebben gehad, ik goed ziek ben geweest (donderdag zelfs niet naar stage) kwam er dan een fijn weekendje (28 – 29 – 30 maart) aan.
We hadden afgesproken met Andries en Jeroen, de twee jongens van lerarenopleiding die op de Belgian Campus verblijven en ook hier in Bela Bela een klein projectje hebben lopen in Johan zijn school.
Vrijdag iets vroeger gestopt in Talje en thuis rap onze rugzakken gereed gemaakt. Half twee nog wat spullen gaan kopen en rond twee uur verlieten we in de Landrover eindelijk nog eens een keer Bela Bela. We waren het hier precies een beetje beu want vant moment dat we de laatste robot (rode lichten) van Bela Bela achter ons lieten viel er een last van ons af en waren we allebei veel beter gezind.
Op naar pretoria, zonder echte grote problemen op de Belgian Campus terecht gekomen. Jeroen en Andries waren goede gastheren en na een kort gesprekje met de baas (Enrico Jacobs) kon de fun beginnen. Eerst ff en rondleiding op de campus en kennis gemaakt met nog enkele Belgjes. Daarna in hunne ‘Bob’, dat is de auto die ze mogen gebruiken en die ze maar zo hebben genoemd, en iets eten op een terrasje aan een shoppingcenter Wonderpark genoemd. Daar kregen we te horen dat op de trip die we de volgende dag gingen maken we oude bekenden gingen terugzien. Kirsten en Pieterjan hadden toegezegd om ook mee te gaan.
Hierna zijn we nog iets gaan drinken in hun plaatselijke O’Hagans met alle Belgjes en het was zo plezant dat het uiteindelijk half drie werd en dat was niet zo goed want we moesten vroeg op.
’s Anderendaags (zaterdag) rond zeven uur opgestaan en gemerkt dat de mannen nogal kunnen treuzelen J Maar uiteindelijk toch kunnen vertrekken op naar Potchefstroom om Kirsten en PJ op te halen. Dat is wel een stukje rijden maar het is mij gelukt om zonder ongelukken en te veel stress daar te raken.
Na Kirsten en PJ op te halen nog een dertig km lange weg door een prachtig heuvelachtig landschap naar Parys. Daar aangekomen op zoek naar het resort waar we zouden verblijven, maar dat zou nog een helse onderneming worden. Tegen half vier er toch geraakt uiteindelijk.
Half vijf was dan onze eerste activiteit: QuadBiking zoals ze het hier noemen. Niet zo plezant als die keer dat ik het in Turkije heb gedaan maar met een geweldige companie is alles mega J. Alleen de begeleider was nogal debiel en na dat onze quad voor de zoveelste keer stilviel (en ik zeg er in alle eerlijkheid bij dat het NIET mijn fout was) heeft hij ons gewoon in het midden van de bush achtergelaten. Maar Steffie en ik laten ons niet zo snel uit ons lood slaan dus hebben we maar kleine fotoshoot gedaan en dan te voet terug.
Daarna was iedereen wel toe aan een douchke maar waar we niet aan gedacht hadden was dat we ook moesten eten en drinken, en in het resort was geen winkel. Pj en Jeroen offerden zich dus op om terug naar Parys te gaan om daar inkopen te doen en de rest nam toen een douchke.
Na hun terugkeer hebben we lekker gebraaid en hebben we een heel gezellig, grappig, fantastisch avondje gehad in een resort in the middle of nowhere met een paar glaasjes lekkere wijn. Fantastisch geamuseerd, moeten we zeker nog eens overdoen, ook al is het dan terug in het apenland België, vraag me trouwens af hoe het zou zijn als ik nu daar stage zou doen, maar denk dat ik zowiezo hier beter af ben J
Anyway, weer veel te laat gaan slapen dus en smorgens weer vroeg op. Om negen uur moesten we immers klaarstaan aan ‘the boathouse’ voor onze rafting.
Na wat uitleg kropen we dan in onze boot. Niet zo een grote boot zoals iedereen wel kent van televisie en zo maar een bootje voor 2. Ik en Kirsten in een bootje, en al die willen te kapren varen moeten mannen met baarden zijn, en aangezien ik mij pas geschoren had en Kirsten nogal moeilijk een baard kan laten groeien, was het natuurlijk vragen om beetje problemen. Of was het nu omdat de slimste vanvoor moest zitten en ik Kirsten daar heb laten plaatsnemen ???? J
Nee nee twas heel plezant, Kirsten zag niet altijd elke rots die we moesten ontwijken dus bij de eerste ‘rapid’ (stroomversnelling) geraakten we al vast te zitten op een rots en bij de waterchacha (op en neer ‘rocken’ om de boot los te krijgen) belanden we al in het water. Wel ff schrikken maar niks ernstig gebeurd en is natuurlijk ook wel lachen.
Zonder veel andere problemen toch goed door de trip geraakt en veilig en wel terug in het kamp kunnen aanmeren. Kirsten en ik zijn toch ook een goed team hoor.
Dan was het rap iets eten en opruimen en vertrekken want we hadden nog een hele lange weg voor de boeg. Zeker voor Steffie en mijzelf! Eerst een drie kwartiertjes naar Potch, Pieterjan en Kirsten afgooien en tanken. Daarna een dikke twee en half uur rijden terug naar de Belgian Campus om een computer en onze lakens op te halen. Na afscheid genomen te hebben van de mannen tegen half negen eindelijk kunnen vertrekken terug naar ‘thuis’, Bela Bela. En met eerst wat verkeerd gerij en gestress (btw Steffie heeft vanaf Potch terug gereden en een ongelooflijk moeilijk en druk parcour in Jo’burg vlekkeloos afgelegd) op de N1 richting Polokwane geraakt. En tegen 21u40 dan toch eindelijk terug thuis geraakt.
Mega weekend, toffe dingen gedaan, MEGA tof gezelschap… Kortom weekend meer dan geslaagd, maar jammer genoeg is het nu ‘back to reality’ maar er staat nog vanalles in het verschiet dus denk dat we nog wel verrassinkjes gaan krijgen J
Voila jullie zijn weer up to date gehouden door mij, en ik doe mijn best om dat te doen met al die internet problemen en powercuts en blabla en hoewel ik het hier geweldig naar mijn zin heb en me wel beetje thuis voel. Toch mis ik mijn echte thuis en jullie toch ook een beetje hoor.
Baie groet
Oom Jonis (alle kinderen en staff noemen we wel anders J )
We hadden afgesproken met Andries en Jeroen, de twee jongens van lerarenopleiding die op de Belgian Campus verblijven en ook hier in Bela Bela een klein projectje hebben lopen in Johan zijn school.
Vrijdag iets vroeger gestopt in Talje en thuis rap onze rugzakken gereed gemaakt. Half twee nog wat spullen gaan kopen en rond twee uur verlieten we in de Landrover eindelijk nog eens een keer Bela Bela. We waren het hier precies een beetje beu want vant moment dat we de laatste robot (rode lichten) van Bela Bela achter ons lieten viel er een last van ons af en waren we allebei veel beter gezind.
Op naar pretoria, zonder echte grote problemen op de Belgian Campus terecht gekomen. Jeroen en Andries waren goede gastheren en na een kort gesprekje met de baas (Enrico Jacobs) kon de fun beginnen. Eerst ff en rondleiding op de campus en kennis gemaakt met nog enkele Belgjes. Daarna in hunne ‘Bob’, dat is de auto die ze mogen gebruiken en die ze maar zo hebben genoemd, en iets eten op een terrasje aan een shoppingcenter Wonderpark genoemd. Daar kregen we te horen dat op de trip die we de volgende dag gingen maken we oude bekenden gingen terugzien. Kirsten en Pieterjan hadden toegezegd om ook mee te gaan.
Hierna zijn we nog iets gaan drinken in hun plaatselijke O’Hagans met alle Belgjes en het was zo plezant dat het uiteindelijk half drie werd en dat was niet zo goed want we moesten vroeg op.
’s Anderendaags (zaterdag) rond zeven uur opgestaan en gemerkt dat de mannen nogal kunnen treuzelen J Maar uiteindelijk toch kunnen vertrekken op naar Potchefstroom om Kirsten en PJ op te halen. Dat is wel een stukje rijden maar het is mij gelukt om zonder ongelukken en te veel stress daar te raken.
Na Kirsten en PJ op te halen nog een dertig km lange weg door een prachtig heuvelachtig landschap naar Parys. Daar aangekomen op zoek naar het resort waar we zouden verblijven, maar dat zou nog een helse onderneming worden. Tegen half vier er toch geraakt uiteindelijk.
Half vijf was dan onze eerste activiteit: QuadBiking zoals ze het hier noemen. Niet zo plezant als die keer dat ik het in Turkije heb gedaan maar met een geweldige companie is alles mega J. Alleen de begeleider was nogal debiel en na dat onze quad voor de zoveelste keer stilviel (en ik zeg er in alle eerlijkheid bij dat het NIET mijn fout was) heeft hij ons gewoon in het midden van de bush achtergelaten. Maar Steffie en ik laten ons niet zo snel uit ons lood slaan dus hebben we maar kleine fotoshoot gedaan en dan te voet terug.
Daarna was iedereen wel toe aan een douchke maar waar we niet aan gedacht hadden was dat we ook moesten eten en drinken, en in het resort was geen winkel. Pj en Jeroen offerden zich dus op om terug naar Parys te gaan om daar inkopen te doen en de rest nam toen een douchke.
Na hun terugkeer hebben we lekker gebraaid en hebben we een heel gezellig, grappig, fantastisch avondje gehad in een resort in the middle of nowhere met een paar glaasjes lekkere wijn. Fantastisch geamuseerd, moeten we zeker nog eens overdoen, ook al is het dan terug in het apenland België, vraag me trouwens af hoe het zou zijn als ik nu daar stage zou doen, maar denk dat ik zowiezo hier beter af ben J
Anyway, weer veel te laat gaan slapen dus en smorgens weer vroeg op. Om negen uur moesten we immers klaarstaan aan ‘the boathouse’ voor onze rafting.
Na wat uitleg kropen we dan in onze boot. Niet zo een grote boot zoals iedereen wel kent van televisie en zo maar een bootje voor 2. Ik en Kirsten in een bootje, en al die willen te kapren varen moeten mannen met baarden zijn, en aangezien ik mij pas geschoren had en Kirsten nogal moeilijk een baard kan laten groeien, was het natuurlijk vragen om beetje problemen. Of was het nu omdat de slimste vanvoor moest zitten en ik Kirsten daar heb laten plaatsnemen ???? J
Nee nee twas heel plezant, Kirsten zag niet altijd elke rots die we moesten ontwijken dus bij de eerste ‘rapid’ (stroomversnelling) geraakten we al vast te zitten op een rots en bij de waterchacha (op en neer ‘rocken’ om de boot los te krijgen) belanden we al in het water. Wel ff schrikken maar niks ernstig gebeurd en is natuurlijk ook wel lachen.
Zonder veel andere problemen toch goed door de trip geraakt en veilig en wel terug in het kamp kunnen aanmeren. Kirsten en ik zijn toch ook een goed team hoor.
Dan was het rap iets eten en opruimen en vertrekken want we hadden nog een hele lange weg voor de boeg. Zeker voor Steffie en mijzelf! Eerst een drie kwartiertjes naar Potch, Pieterjan en Kirsten afgooien en tanken. Daarna een dikke twee en half uur rijden terug naar de Belgian Campus om een computer en onze lakens op te halen. Na afscheid genomen te hebben van de mannen tegen half negen eindelijk kunnen vertrekken terug naar ‘thuis’, Bela Bela. En met eerst wat verkeerd gerij en gestress (btw Steffie heeft vanaf Potch terug gereden en een ongelooflijk moeilijk en druk parcour in Jo’burg vlekkeloos afgelegd) op de N1 richting Polokwane geraakt. En tegen 21u40 dan toch eindelijk terug thuis geraakt.
Mega weekend, toffe dingen gedaan, MEGA tof gezelschap… Kortom weekend meer dan geslaagd, maar jammer genoeg is het nu ‘back to reality’ maar er staat nog vanalles in het verschiet dus denk dat we nog wel verrassinkjes gaan krijgen J
Voila jullie zijn weer up to date gehouden door mij, en ik doe mijn best om dat te doen met al die internet problemen en powercuts en blabla en hoewel ik het hier geweldig naar mijn zin heb en me wel beetje thuis voel. Toch mis ik mijn echte thuis en jullie toch ook een beetje hoor.
Baie groet
Oom Jonis (alle kinderen en staff noemen we wel anders J )
Bezoek Kirsten en Pieterjan en paaswake in de township
Vrijdagmorgen 8u30 (en dat nadat ik tot bijna 4u alleen bij Joan had gezeten). Kwamen Kirsten en Pieterjan aan in Warmbaths en ben ik hen de weg gaan tonen. Zoals verwacht zag ik er zo slecht uit dat ze bijna moeite moesten doen om me te herkennen ma ja.
Vrijdag door de dag wat met hen en Ann en Ben gechatterd over vanalles en nog wat, een lunch gehad met Joan en haar ondertussen bij ons alom bekende spaghetti saus. Tegen een uur of vier zijn ze dan vertrokken om Ben en Ann terug te brengen naar de luchthaven om dan na veel omzwervingen en stress terug bij ons aan te komen rond half negen.
Een rustig avondje onder ons vier gehad, met beetje wijn en bier en mijn eerste waterpijp (gene paniek het was met FRUITTABAK, niet met zwaardere drugs)
Zaterdag hebben ze op hun beurt kennis gemaakt met Talje en ze waren heel jaloers op onze stageplaats. Het sociale leven van Potch, waar zij zitten en de stageplaatsen hier, zou de perfecte combinatie zijn, naart schijnt ma da gaat allemaal nie zo he J
Na Talje hebben zij ons kennis laten maken met Wimpy’s, een hamburgerbar in het centrum die we zelf nog niet hadden opgemerkt. En hebben we met hen de plaatselijke winkeltjes, marktjes en de plaatselijke O’Hagans aangedaan.
In de namiddag besloten we om niet uit te gaan, maar de ervaring van een paaswake in de township te gaan beleven. Om 19u dus bij Godfrey en Paulina aangekomen, om om acht uur in de mis te zijn. De paaswake begon eigenlijk beetje zelfde als thuis. Alles donker, de kerk enkel verlicht met alle kaarsjes die iedereen zelf meebracht en aangestoken waren door de nieuwe paaskaars. Daarna kwam (denk ik want alles was in het Sutu) het paasverhaal onderbroken met liederen aan de beurt. Op een bepaald moment in da verhaal verrijst Jezus. Amai mijn voeten, nu heb ik het gevoeld dat hij verrezen is hoor. De doeken voor het kruisbeeld werden met een ruk weggehaald en de overvolle kerk begon te zingen, te roepen, te dansen, te fluiten. Mega ervaring en AGAIN: These blacks can sing.
Daarna kwam de preek van de pastoor die denk ik bijna een uur duurde (en dit meen ik letterlijk).
Uiteindelijk hebben we de mis meegevolgd tot 1u snachts (bedenk even dat hij om acht uur was gestart en dat we dus vijf uur al in een mis in het sutu zaten) en hebben we ons dan terug naar onze auto laten begeleiden. Mooie ervaring, maar na zoveel uren is het wel genoeg!
Op paaszondag hebben Paashaas K en paashaas PJ dan voor een verrassing gezorgd adhv een appartement vol met verstopte eitjes. En na nog een bezoekje aan Talje en een drankje in O’Hagans hebben we dan afscheid genomen van hen, maar met de belofte dat we zeker Potch ne keer gaan bezoeken (wsch in Mei)
Weer een plezant weekend, met weinig slaap en dat heeft soms wel wat kleine negatieve gevolgen, maar dat is het waard. EN nu is het terug onder ons twee, en dat is wel beetje stil opeens, maar we hebben het goe onder ons twee!!!
Baie groet en baie soen
J
Vrijdag door de dag wat met hen en Ann en Ben gechatterd over vanalles en nog wat, een lunch gehad met Joan en haar ondertussen bij ons alom bekende spaghetti saus. Tegen een uur of vier zijn ze dan vertrokken om Ben en Ann terug te brengen naar de luchthaven om dan na veel omzwervingen en stress terug bij ons aan te komen rond half negen.
Een rustig avondje onder ons vier gehad, met beetje wijn en bier en mijn eerste waterpijp (gene paniek het was met FRUITTABAK, niet met zwaardere drugs)
Zaterdag hebben ze op hun beurt kennis gemaakt met Talje en ze waren heel jaloers op onze stageplaats. Het sociale leven van Potch, waar zij zitten en de stageplaatsen hier, zou de perfecte combinatie zijn, naart schijnt ma da gaat allemaal nie zo he J
Na Talje hebben zij ons kennis laten maken met Wimpy’s, een hamburgerbar in het centrum die we zelf nog niet hadden opgemerkt. En hebben we met hen de plaatselijke winkeltjes, marktjes en de plaatselijke O’Hagans aangedaan.
In de namiddag besloten we om niet uit te gaan, maar de ervaring van een paaswake in de township te gaan beleven. Om 19u dus bij Godfrey en Paulina aangekomen, om om acht uur in de mis te zijn. De paaswake begon eigenlijk beetje zelfde als thuis. Alles donker, de kerk enkel verlicht met alle kaarsjes die iedereen zelf meebracht en aangestoken waren door de nieuwe paaskaars. Daarna kwam (denk ik want alles was in het Sutu) het paasverhaal onderbroken met liederen aan de beurt. Op een bepaald moment in da verhaal verrijst Jezus. Amai mijn voeten, nu heb ik het gevoeld dat hij verrezen is hoor. De doeken voor het kruisbeeld werden met een ruk weggehaald en de overvolle kerk begon te zingen, te roepen, te dansen, te fluiten. Mega ervaring en AGAIN: These blacks can sing.
Daarna kwam de preek van de pastoor die denk ik bijna een uur duurde (en dit meen ik letterlijk).
Uiteindelijk hebben we de mis meegevolgd tot 1u snachts (bedenk even dat hij om acht uur was gestart en dat we dus vijf uur al in een mis in het sutu zaten) en hebben we ons dan terug naar onze auto laten begeleiden. Mooie ervaring, maar na zoveel uren is het wel genoeg!
Op paaszondag hebben Paashaas K en paashaas PJ dan voor een verrassing gezorgd adhv een appartement vol met verstopte eitjes. En na nog een bezoekje aan Talje en een drankje in O’Hagans hebben we dan afscheid genomen van hen, maar met de belofte dat we zeker Potch ne keer gaan bezoeken (wsch in Mei)
Weer een plezant weekend, met weinig slaap en dat heeft soms wel wat kleine negatieve gevolgen, maar dat is het waard. EN nu is het terug onder ons twee, en dat is wel beetje stil opeens, maar we hebben het goe onder ons twee!!!
Baie groet en baie soen
J
Steffie’s verjaardag:
In de week dat Ben en Ann hier waren verjaarde Steffie ook. Dinsdag 18 maart 2008 is een dag die in mijn geheugen, maar zeker in dat van Steffie staat gegrift.
Voorbereidingen tussen mij en Joan (en Sonja een beetje) zijn eigenlijk al gestart van week 2 dat we hier waren, dus ongeruste mensen, we hebben ons best gedaan.
Haar verjaardag werd geopend door een onderonsje rond middernacht, met Joan en wij twee waar ze al haar cadeautje van Jessica (Joan’s puppy pekinees) mocht opendoen en we veel gelachen hebben.
In de voormiddag was bezoek aan Talje aan de beurt en een mega mooie taart met de krant foto op en het prachtige gezang van de Staff (zoals Joan zou zeggen: DAMN THESE BLACKS CAN SING) brachten Steffie (en ook beetje Ann) zelfs tot enkele traantjes. Cadeautjes van huis talje waren natuurlijk ook nog op zijn plaats en tijdens de lunch kwamen er zelfs nog bloemen aan.
Rond 18u werden we dan verwacht in Joan haar huis voor the birthday diner. Ik was ceremoniemeester! J We zijn gestart met een zelfgemaakte kaart. Een afrikaans schilderij gemaakt door een van de kinderen van Thusanang, met op de achterkant een sprookje, gemaakt door een student van de KHLim (ik dus J).
Hierna kwam de vervanger van the birthdaybullfrog (want steffie heeft schrik van kikkers) met alle cadeautjes. God was Steffie een blije vogel met al die cadeautjes, en soms zelfs nog meer blij met alle prullekes die Joan had gebruikt om ze in te pakken.
Hierna kwam een lekker dinertje: we zijn gestart met fruitsatétjes, daarna kwam het hoofdgerecht met gebraaide steak en wat groenten en lookbrood (is hier btw heel lekker). Toen kwam de pièce de résistance zoals Joan het zo mooi had gezegd. Niet het dessert maar het cadeautje van Joan, Sonja en mezelf: een zilveren kettinkje met daaraan een zilveren afrika en een inkerving op de plaats waar warmbaths ligt.
Daarna het dessert en nog een lange avond met Joan, we hebben zelfs heel veel meegezongen met Helmut Lotti (out of africa) en Misses Jones J
Avond afgesloten met het vooruitzicht dat we sanderendaags pas om negen uur ergens moesten zijn, dus ietske langer mochten slapenJ!
Voorbereidingen tussen mij en Joan (en Sonja een beetje) zijn eigenlijk al gestart van week 2 dat we hier waren, dus ongeruste mensen, we hebben ons best gedaan.
Haar verjaardag werd geopend door een onderonsje rond middernacht, met Joan en wij twee waar ze al haar cadeautje van Jessica (Joan’s puppy pekinees) mocht opendoen en we veel gelachen hebben.
In de voormiddag was bezoek aan Talje aan de beurt en een mega mooie taart met de krant foto op en het prachtige gezang van de Staff (zoals Joan zou zeggen: DAMN THESE BLACKS CAN SING) brachten Steffie (en ook beetje Ann) zelfs tot enkele traantjes. Cadeautjes van huis talje waren natuurlijk ook nog op zijn plaats en tijdens de lunch kwamen er zelfs nog bloemen aan.
Rond 18u werden we dan verwacht in Joan haar huis voor the birthday diner. Ik was ceremoniemeester! J We zijn gestart met een zelfgemaakte kaart. Een afrikaans schilderij gemaakt door een van de kinderen van Thusanang, met op de achterkant een sprookje, gemaakt door een student van de KHLim (ik dus J).
Hierna kwam de vervanger van the birthdaybullfrog (want steffie heeft schrik van kikkers) met alle cadeautjes. God was Steffie een blije vogel met al die cadeautjes, en soms zelfs nog meer blij met alle prullekes die Joan had gebruikt om ze in te pakken.
Hierna kwam een lekker dinertje: we zijn gestart met fruitsatétjes, daarna kwam het hoofdgerecht met gebraaide steak en wat groenten en lookbrood (is hier btw heel lekker). Toen kwam de pièce de résistance zoals Joan het zo mooi had gezegd. Niet het dessert maar het cadeautje van Joan, Sonja en mezelf: een zilveren kettinkje met daaraan een zilveren afrika en een inkerving op de plaats waar warmbaths ligt.
Daarna het dessert en nog een lange avond met Joan, we hebben zelfs heel veel meegezongen met Helmut Lotti (out of africa) en Misses Jones J
Avond afgesloten met het vooruitzicht dat we sanderendaags pas om negen uur ergens moesten zijn, dus ietske langer mochten slapenJ!
Bezoek Ben en Ann
Maandag na weekendje township al een nieuw avontuur: onder ons twee in de auto naar Jo’burg international airport om Ann en Ben te halen. Weg naar daar geen probleem, maar die parking. Foei foei, als ge denkt dat parkeren in Zaventem een probleem is, kom hier dan maar ne keer een parkeerplaats vinden in de vierhoge overdekte parking MET NE DIKKE LANDROVER (Joan hare auto).
Uiteindelijk na veel vertraging kwamen ze aan bij ons (in de terminal waar boven de deur in grote letters staat: “ enter at own risk” à geruststellend he)
In de auto en hop naar de ‘pothole capital of South Africa’ Warmbaths.
Gedurende de hele week hebben we hen op sleeptouw genomen naar alle projecten die wij en Joan kennen. Hebben we enkele plezante etentjes gehad (Denk da ik de bijna 5 kilo die ik kwijt was nu wel terug bijgekomen ben), plezante gesprekavondjes etc…
Ben en Ann als ge dit leest: Twas vermoeiende week ook voor ons, maar wij hebben toch ook genoten van jullie gezelschap EN jullie begrip!!!
Unis
Uiteindelijk na veel vertraging kwamen ze aan bij ons (in de terminal waar boven de deur in grote letters staat: “ enter at own risk” à geruststellend he)
In de auto en hop naar de ‘pothole capital of South Africa’ Warmbaths.
Gedurende de hele week hebben we hen op sleeptouw genomen naar alle projecten die wij en Joan kennen. Hebben we enkele plezante etentjes gehad (Denk da ik de bijna 5 kilo die ik kwijt was nu wel terug bijgekomen ben), plezante gesprekavondjes etc…
Ben en Ann als ge dit leest: Twas vermoeiende week ook voor ons, maar wij hebben toch ook genoten van jullie gezelschap EN jullie begrip!!!
Unis
Township
Zoals de meeste onder jullie weten zijn hier vorig jaar ook drie meisjes van onze school geweest en we hadden met hen op voorhand al ff afgesproken om wat info te krijgen. Een van de dingen die ze ons vertelden was dat als Joan zegt dat we moeten bellen naar Godfrey en Paulina dat we dat zeker dadelijk moeten doen.
Godfrey en Paulina zijn twee zwarte vrienden van Joan. Ze leven hier in de location, township. Ze hebben twee fantastische dochters en een slimme knappe zoon. Ze houden ervan om ook betrokken te raken in heel da internationaliserings gedoe en nodigen dan ook Joan haar studenten uit bij hun thuis.
15 en 16 maart was het dan zo ver. Godfrey kwam ons ophalen bij Joan om 15u en we gingen rechtstreeks naar hun thuis in de township (hebben ondertussen al gemerkt dat de weg terugvinden in zo’n township echt nie makkelijk is) Eerst werden we hartelijk onthaald door Paulina en haar dochters en lieten ze ons dadelijk genieten van hun muziek. In de township is het ondanks alle miserie die ze kennen, precies altijd feest. Waar je ook gaat overal hoor je wel keiharde muziek spelen. Na wat fotos van hun gezin bekeken te hebben was het tijd voor pap en braai (ziet ge wel da ik nie loog als we ik zei da we da hier gingen eten!) Twas eigenlijk wel lekker en met je handen eten kan wel heel fijn zijn, alleen soms wa smerig J. Na het eten wou ik helpen afdrogen, want dat doe je in België toch als je ergens op bezoek bent en een beleefde jongen als mij bent. Maar ik kon al snel aflezen aan hun gezichten da da nie zo een goed idee was. Het is gewoon not done dat een man veel helpt in de keuken in hun cultuur. Een man maakt eigenlijk alleen het vlees op de braai gereed.
Steffie dus helpen in de keuken en ik met godfrey buiten met een pintje en een sigaret. Godfrey is hier in zuid-afrika een agent van de National Security, best vergelijkbaar met de CIA of FBI in de USA ma natuurlijk belange niet zo goed betaald als daar J.
Heb dus tijdens dat gesprekje veel daarover gehad en ook over zijn cultuur en hoe hij daar als vader in staat.
Na de afwas ging steffie met de meisjes tuttefrut kopen, want je ziet ze daar nooit zonder J, even daarna ging ze met de meisjes mee naar ‘breakdance’ kijken. Achteraf bleek dat ze mee met de meisjes naar hun liefjes was, maar de meisjes zijn braaf geweest, zelfs handje vasthouden mocht niet en hebben ze dan ook niet gedaan. Ik was ondertussen met Godfrey in zijn luxueuse BMW een tourke door de township aan het maken.
Rond een uur of tien met 6 man in diene BMW (Steffie, Godfrey, Paulina, twee van haar zussen en ik) richting Club Paradise. De place to be op zaterdag avond in de township. Godfrey ging niet mee binnen o.w.v. zijn beroep. Dus na een fouillering gingen we binnen in de club. Stel je voor: een donkere voetbalkantine waar alleen maar zwarte mensen zitten die je allemaal aanstaren alsof je een blauwe huid hebt. Iedereen komt er binnen en gaat er aan tafeltjes zitten. Geen stoelen meer ? geen probleem, haal gewoon een tuinstoel uit de hoek en als die op zijn zijn er nog altijd lege bierbakken om op te zitten.
Na een kleine 10 minuten voelde we ons wel op ons gemak en stonden we op om te dansen (niet op een dansvloer of zo ma gewoon stoel aan de kant en shaken). We werden dadelijk al meer geaccepteerd door de locals en ze waren ongelooflijk verbaasd over onze danstalentenJ (jullie kunnen niet van europa zijn want jullie kunnen even goed dansen als ons)
Ondertussen hield Paulina een oogje int zeil en de enige moment dat ik echt schrik heb gehad was toen er een klein gevechtje ontstond, maar dat was snel opgelost.
Tegen een uur of 2 slapen, in hun toch wel mooie huis. (voor de naïevelingen, niet iedereen in de township leeft in golfplaten huisjes, alhoewel da die er ook wel zijn hoor). Steffie en ik in een dubbel bed en wekker om 8u om naar de mis te gaan.
Omdat het regende en de mis op palmzondag in openlucht zou zijn, hebben we die mis dus gemist (voor niks opgestaan) maar er komen nog wel gelegenheden.
Nog samen met hun middag gegeten, steffie en ik hebben daarna opgeruimd en daarna naar huis voor een beetje te rusten, want er kwam nog een drukke week aan.
Joris G, Warmbaths
BTW: Fotos op blog zetten is nog klein probleempje, maar doe mijn best. Op deze manier hebben jullie toch al een beeld en als het niet lukt kunnen jullie de foto’s nog wel zien als ik terug ben (en dan afgestudeerd, professioneel bachelor in de orthopedagogie J )
Godfrey en Paulina zijn twee zwarte vrienden van Joan. Ze leven hier in de location, township. Ze hebben twee fantastische dochters en een slimme knappe zoon. Ze houden ervan om ook betrokken te raken in heel da internationaliserings gedoe en nodigen dan ook Joan haar studenten uit bij hun thuis.
15 en 16 maart was het dan zo ver. Godfrey kwam ons ophalen bij Joan om 15u en we gingen rechtstreeks naar hun thuis in de township (hebben ondertussen al gemerkt dat de weg terugvinden in zo’n township echt nie makkelijk is) Eerst werden we hartelijk onthaald door Paulina en haar dochters en lieten ze ons dadelijk genieten van hun muziek. In de township is het ondanks alle miserie die ze kennen, precies altijd feest. Waar je ook gaat overal hoor je wel keiharde muziek spelen. Na wat fotos van hun gezin bekeken te hebben was het tijd voor pap en braai (ziet ge wel da ik nie loog als we ik zei da we da hier gingen eten!) Twas eigenlijk wel lekker en met je handen eten kan wel heel fijn zijn, alleen soms wa smerig J. Na het eten wou ik helpen afdrogen, want dat doe je in België toch als je ergens op bezoek bent en een beleefde jongen als mij bent. Maar ik kon al snel aflezen aan hun gezichten da da nie zo een goed idee was. Het is gewoon not done dat een man veel helpt in de keuken in hun cultuur. Een man maakt eigenlijk alleen het vlees op de braai gereed.
Steffie dus helpen in de keuken en ik met godfrey buiten met een pintje en een sigaret. Godfrey is hier in zuid-afrika een agent van de National Security, best vergelijkbaar met de CIA of FBI in de USA ma natuurlijk belange niet zo goed betaald als daar J.
Heb dus tijdens dat gesprekje veel daarover gehad en ook over zijn cultuur en hoe hij daar als vader in staat.
Na de afwas ging steffie met de meisjes tuttefrut kopen, want je ziet ze daar nooit zonder J, even daarna ging ze met de meisjes mee naar ‘breakdance’ kijken. Achteraf bleek dat ze mee met de meisjes naar hun liefjes was, maar de meisjes zijn braaf geweest, zelfs handje vasthouden mocht niet en hebben ze dan ook niet gedaan. Ik was ondertussen met Godfrey in zijn luxueuse BMW een tourke door de township aan het maken.
Rond een uur of tien met 6 man in diene BMW (Steffie, Godfrey, Paulina, twee van haar zussen en ik) richting Club Paradise. De place to be op zaterdag avond in de township. Godfrey ging niet mee binnen o.w.v. zijn beroep. Dus na een fouillering gingen we binnen in de club. Stel je voor: een donkere voetbalkantine waar alleen maar zwarte mensen zitten die je allemaal aanstaren alsof je een blauwe huid hebt. Iedereen komt er binnen en gaat er aan tafeltjes zitten. Geen stoelen meer ? geen probleem, haal gewoon een tuinstoel uit de hoek en als die op zijn zijn er nog altijd lege bierbakken om op te zitten.
Na een kleine 10 minuten voelde we ons wel op ons gemak en stonden we op om te dansen (niet op een dansvloer of zo ma gewoon stoel aan de kant en shaken). We werden dadelijk al meer geaccepteerd door de locals en ze waren ongelooflijk verbaasd over onze danstalentenJ (jullie kunnen niet van europa zijn want jullie kunnen even goed dansen als ons)
Ondertussen hield Paulina een oogje int zeil en de enige moment dat ik echt schrik heb gehad was toen er een klein gevechtje ontstond, maar dat was snel opgelost.
Tegen een uur of 2 slapen, in hun toch wel mooie huis. (voor de naïevelingen, niet iedereen in de township leeft in golfplaten huisjes, alhoewel da die er ook wel zijn hoor). Steffie en ik in een dubbel bed en wekker om 8u om naar de mis te gaan.
Omdat het regende en de mis op palmzondag in openlucht zou zijn, hebben we die mis dus gemist (voor niks opgestaan) maar er komen nog wel gelegenheden.
Nog samen met hun middag gegeten, steffie en ik hebben daarna opgeruimd en daarna naar huis voor een beetje te rusten, want er kwam nog een drukke week aan.
Joris G, Warmbaths
BTW: Fotos op blog zetten is nog klein probleempje, maar doe mijn best. Op deze manier hebben jullie toch al een beeld en als het niet lukt kunnen jullie de foto’s nog wel zien als ik terug ben (en dan afgestudeerd, professioneel bachelor in de orthopedagogie J )
Abonneren op:
Posts (Atom)
