Arathusa

Van 7 maart tot 12 maart heeft Joan ons meegenomen naar Arathusa. Dat is een private lodge in het bezit van Joan en haar zus in Sabi Sand, het duurste en mooiste gedeelte van Kruger National Park. (als je daar in een commerciele lodge wil verblijven betaal je tussen 1000 en 1700 euro per nacht per persoon)

Mega mooie lodges en mega geweldige game drives (= een safari tocht)
Elke dag rond half zes smorgens vertrokken we met de game auto (die ik moest besturen en da is dus een groot gevaarte da ge op zanderige, modderige, kutweggetjes in het midden van de bush moet recht houden) op zoek naar de big five (olifant, leeuw, luipaard, neushoorn en buffel) en andere dieren. We hebben geluk gehad want de big five zie je normaal niet zo rap. Een meisje dat ook aanwezig was is een zuid-afrikaanse en heeft al veel game drives gedaan maar heeft ze nooit allevijf gezien. Steffie en ik daarentegen hebben (met maar een heel klein beetje geduld) ze alle vijf gezien. EN VAN HEEL DICHTBIJ. Stel u voor een leeuw is aan het jagen op een buffel samen met zijn broertjes en na een tijdje hebben ze er genoeg van en wandelen ze op hun gemak terug naar hun favoriete slaapplek. Op die terugweg wandelen ze heel op hun gemak langs onze auto (en nu komt het) ZO dicht bij dat zijn hoofd gewoon onder mijne zijspiegel was. Op zo een moment krijg je LION FEVER. Steffie had er heel fel last van want ze durfde zelfs geen foto’s nemen als ze in haar richting keken maar ik heb er enkele heel mooie gemaakt.

Het enige niet fijne aan deze ervaring was dat er een oude Belgische man was, die HEEL irritant deed maar echt gewoon elk moment van de dag. Gelukkig heeft joan in samenwerking met ons hem van de farm gegooid.

Maar dit is een geweldige ervaring geweest die ik gewoon niet kan beschrijven , laat staan dat ik mijn gevoel en mijn ervaringen hier kan neertypen maar de fotos (die je misschien nu ergens kan zien ofwel als ik thuis ben) zullen een beetje kunnen vertellen wat ik allemaal meemaakte.

Ook de terugweg naar huis was een hele ervaring. Ik ben al gewoon van links te rijden maar om zo een lange rit (6uur) door zuid-afrika te rijden was toch nie zo gewoon. En dan moet ge weten dat het eerste uur alleen maar dirt roads zijn, met glijdend zand, potholes...
Maar we zijn er heelhuids uit geraakt en dit is echt een ervaring die ik mijn hele leven ga bijhouden.

Dikke kus voor iedereen
en mis me maar nie te fel want ik ben al bijna terug thuis :-)

Oom Unis

Februari

Jullie hebben heel veel berichtjes van mij hier te goed en hoop dat het allemaal gaat lukken om hier toch af en toe nu iets op te zetten ma tis nie omdat we nu internet hebben da da hier ook gaat gelijk niks L voorlopig kunnen we alleen op google en gmail ma daar zijn we nie veel mee.

Februari was een tamelijk rustige maand om te beginnen. Veel op ons stageplaats Huis Talje geweest en proberen met de kinderen veel te werken. Het enige probleem daarbij is dat de ‘housemother supervisor’ we zullen om het gemakkelijk te houden maar de hoofdopvoedster noemen ontslagen is. Een deel van haar job was om rond te rijden met de auto voor donaties op te halen of voor de kinderen naar hun therapie of verzorging in het ziekenhuis en zo te rijden. Aangezien zij er niet meer is en niemand van de ‘gewone’ staff een rijbewijs heeft, hebben steffie en ik die taak gekregen. Heel onze planning wordt dus dikwijls overhoop gegooid en het is vooral jammer voor de kinderen want onze begeleiding wordt hierdoor veel minder intens en het programma staat nog altijd niet tegoei op zijn poten gewoon om het feit dat we gewoon niet veel tijd hebben ervoor.

Hebben in februari ook niet veel buiten stage gedaan. Steffie en ik vulden onze vrije tijd met luieren, kaarten, zwemmen, wat zuid-afrikaanse tv te kijken, af en toe iets gaan drinken in O’Hagans…
Ondertussen staan we ook in de krant hier en een verkort versie ervan kan je vinden op de site van Talje huis en ga binnenkort ook een krant thuis laten bezorgen dus als ge binnenspringt daar kunde het helemaal lezen, heeft mama ook wat gezelschap J

De kinderen in Talje zijn buitengewoon geweldig. Eerste dagen wel wat schokkerend maar daar geraak je gewend aan en het is allemaal niet ZO erg. Jullie moeten vooral geen vergelijking maken met de beelden die jullie zagen van Hongarije of waar het ook was want het is veel beter.
In de voormiddag proberen we ons wat bezig te houden met de kinderen die niet naar school kunnen gaan. Spelen wat met hen, geven hen aandacht, helpen de staff met wat fysio oefeningetjes, helpen hen eten geven, gaan met hen wandelen….
Namiddag komen dan de kinderen die naar Thusanang special school terug thuis en het is met hen dat we het stimulatieprogramma doen. Jongens en meisjes apart, elk een klein uurtje want hun aandachtsspanning is niet zo groot.
Ga hier niet elk kind beschrijven want dit is eerst en vooral vertrouwelijk en het zou me ook veel te ver leiden. Ik kan jullie wel vertellen dat sommige problemen die ze hebben, hartbrekend kunnen zijn maar ze zitten allemaal al in mijn hartje en ga ze temenes missen als ik hier weg moet (maar dan zie ik jullie allemaal terug en kunnen jullie mij erbovenop helpen J )

Ik laat jullie nu met vriendelijk groeten
En mis jullie allemaal.
Oom Unis